საქმე და მეგობრობა

გარსია მარკესს უთქვამს: “ნამდვილი მეგობარი ის არის, რომელსაც უჭირავს შენი ხელი და გრძნობს შენს გულს.”
გინდათ გამოცადოთ საკუთარი მეგობრები? შედეგი შეიძლება სულაც არ აღმოჩნდეს სასიამოვნო, მაგრამ რამდენიმე შემთხვევა დაგანახებთ იმ ადამიანის რეალურ სახეს, რომელთან ერთადაც რაღაც საერთო საქმე დაუვალებიათ შესასრულებლად.
თურმე რა ადვილად შეუძლიათ ადამიანებს საერთო საქმეშიც კი ხელი კრან მეგობრებს და როცა ყველაფერი, ავად თუ კარგად, ბოლოს და ბოლოს მაინც დასრულდება, ისეთ სახეს მიიღებენ თითქოს არც არაფერი მომხდარა. ისევ დარეკავენ, მოგიკითხავენ, გისაყვედურებენ უყურადღებობის გამო და სადმე დროის გასატარებლად შემოგთავაზებენ წასვლას. თითქოს რაც მოხდა ყველაფერი ღამის კოშმარი და ფანტაზიის ნაყოფი ყოფილიყოს: მეგობრის უპასუხისმგებლობის გამო გათენებული ღამეები და ზედიზედ გამოცლილი ყავის ჭიქები…
მოდი და ნუ შეიმჩნევ სახლში ძლივს მისულს, ლოგინამდე მიღწევის მეტი სხვა სურვილი რომ არ გაქვს, გირეკავს და წყინს ადრე რომ წამოხვედი, სადმე მაინც უნდა გასულიყავით ერთად. იმის აღსანიშნავათ რომ ყველაფერმა ჩაიარა და საერთო საქმეც შესრულდა.

ამიტომაც ყოველთვის რთულია ჯგუფში მუშაობა მეგობრებთან ერთად. კარგმა მენეჯერმა კი უნდა მოახერხოს საერთო საქმეში ყველა წევრის აყოლიება.

მეგობრობა არსებობს იმისთვის, ერთმანეთს რომ მხარში ამოვუდგეთ. გასაგებია, თუ რაღაც ისე არ არის, ამ დროს ნამდვილი მეგობარი არ მიგატოვებს. მაგრამ, ამან სისტემატიური სახე თუ მიიღო მაშინ უკვე სხვა რამესთან გვაქვს საქმე.
არასოდეს მესმოდა, თუ ისიც მეგობარია, რატომ არ უნდა გააკეთოს თავისი წილი საქმე მაინც და რატომ უნდა დატოვოს სხვა უამრავი მასალის გასარჩევად და დასალაგებლად მარტო. რატომ აქვს მას ყოველთვის პრობლემები? ხან ცუდადაა, არ აქვს საქმის კეთების თავი. ხან დაიღალა, ხან უბრალოდ რაღაც მიზეზის გამო ვერ მოახერხებს ცოტა დრო გამონახოს.
მაგრამ თუ მოახერხა და საქმის გასაკეთებლად დაჯდა, პრობლემა ამითაც არ მოგვარდება. თურმე რაღაც არ გამოსდის, მასალა არ ყოფნის, ინფორმაციას ვერ პოულობს… მოკლედ პრობლემები არასოდეს მთავრდება.

ასე რომ, ჩემი აზრით ბიზნესი და მეგობრობა უმეტეს შემთხვევაში განყენებული, შეუთავსებელი ცნებებია. საქმიანი ურთიერთობა ხშირ შემთხვევაში გამორიცხავს ადამიანებთან ზედმეტ სიახლოვეს. ზოგადად, საქმის წარმატებით წარმართვას ზედმეტი ემოციები არ სჭირდება. ამიტომაც, რაც უფრო ცივი გონებით უდგები ყველაფერს, მით უფრო კარგ და ხარისხიან შედეგს იღებ.
რა თქმა უნდა, არ გამოვრიცხავ იმას, რომ არსებობენ ისეთი მეგობრებიც, რომლებიც საქმეშიც მუდამ ერთგულები არიან და პირად ინტერესებზე უარს დაუფიქრებლად ამბობენ. ასეთი ადამიანები მხოლოდ ერთეულები არიან.

P.S. ალბათ ბევრი არ დამეთანხმება, მაგრამ მე მაინც მგონია რომ საქმიანი ურთიერთობები უფრო წარმატებული იქნება, როცა ამ ადამიანებთან არ გვაკავშირებს პირადი ინტერესები.

P.P.S. თქვენი აზრიც ძალიან მაინტერესებს.